affinnen (Konjugatschoon)
Oldenborgsch, Oostnordseeplattdüütsch
Verb
- affinnen (Konjugatschoon)
affinnen (Konjugatschoon)
- trüch na: affinnen
Bügen
| Infinitiv | affinnen | ||||||
| Antall | Eentall | Mehrtall | |||||
| Person | 1. | 2. | 3. | 1. | 2. | 3. | |
| Tiet | ik | du | he / se dat |
wi | ji | se | |
| eenfache Tieden | Nutiet | finn af | finnst af | findt af | findt af | findt af | findt af |
| verleden Tiet | funn af | funnst af | funn af | funnen af | funnen af | funnen af | |
| tosamen- sett Tieden |
Perfekt | heff affunnen | hest affunnen | hett affunnen | hebbt affunnen | hebbt affunnen | hebbt affunnen |
| Plusquam- perfekt |
harr affunnen | harrst affunnen | harr affunnen | harrn affunnen | harrn affunnen | harrn affunnen | |
| tokamen Tiet | warr affinnen | warrst affinnen | warrt affinnen | warrt affinnen | warrt affinnen | warrt affinnen | |
| Imperativ | - | finn af | - | - | findt af | - | |
| Partizip Nutiet | affinnen | ||||||
| Partizip verleden Tiet |
affunnen | ||||||